اشعار

شیـعـیـان حـیـدریم و خاک پای زینبیم            با نگـاه لطف زهـرا مبـتـلای زیـنـبـیم

برکت یک عمر گریه بر برادرهای او            لطف فرمودند و حالا ما گـدای زینبیم

کـربـلا از ابـتـدا تا انتها میـدان اوست            از محرم تا صفر غرق عـزای زینبیم

در نماز وتر دست گریه کن ها را گرفت            ما حسینی گشته از فیض دعای زینبیم

رازق چشم تر عشاق تنها زینب است            اشک اگر داریم مرهون عطای زینبیم

از نجف تا کربلا هر سال جمع زائران            میهـمان سفـرۀ صحـن و سرای زینبیم

روز محشر لحظۀ "یَومَ یَفِرُ مِن اَخیه"            با نشان "سینه زن" تحت لوای زینبیم

هر مدافع تا زمین افتاد با خونش نوشت            تا نفس در سینه ها باقیست پای زینبیم

کـثرت ایرانـیان لشگـرش معلـوم کرد            بیش از هر قوم دیگر ما فـدای زینبیم

او اسارت رفت تا دین خـدا احـیا شود            ما مسلمانان رنج و غـصه های زینبیم

تازیانه خورد اما چادرش را حفظ کرد            تا ابد حیران این حُجب و حیای زینبیم

قرآن چرا به روی زمین اوفتاده است!            شمر لعین به صفحه او پا نهاده است!

دیدم به چشم فاطمی خود عـمو حسین            زهـرا کـنـار مـقـتـل تو ایـستـاده است

بعد از علیِ اصغـر تو نوبت من است            این جرعه های آخـر دُردی بـاده است

دستـم شکـست نـاله زدم فـاطـمـه مـدد            عباس مرتضی به من این یاد داده است

زهرا اگر که سینه شکسته به راه عشق            عبداللهت به راه تو سیـنه گـشاده است

بر روی دامن تو عمو دست و پا زدم            این سرنوشت عاشقی و عشق زاده است

باید تو را به خـیـمۀ زیـنب بـرم عـمو            بنگر که لـرزه بر تن عمه فـتاده است

ای دشـمـن سـواره به نـامـردی آمدی            از روی اسب نیزه مزن او پیاده است

بوی حـسن گـرفـتـه تـمـامـی قـتـلـگـاه            گویا دگر زمان گـذشتن ز جـاده است

عقل، وامانده شد و پرسشِ احوالم کرد            به خـدا عـشقِ عمو بود سبکـبـالم کرد

غربت اوست که تبدیل به این حالم کرد            آنکه با جامِ مِی اَش مست، همه عالم کرد

مست، بی دست شود، میکده بی سر خواهد

دل در این راه فـقـط یـاریِ دلبـر خواهد

دلِ عـاشق، سپر‍‍ِ فـاصله خواهد چکند            دفعِ تیـرِ سه پرِ حـرمـله خواهد چکـند

طالبِ وصل، دگر حوصله خواهد چکند            با گرفـتاریِ یک، قـافـله خواهد چکـند

گر چه از مـادریِ عـمـۀ خود مـمـنـونـم

کـربـلایـی شـدنَـم را بـه عـمـو مـدیـونـم

عـموی بی کـس و تنهام مرا می خواند            سیـد و سـرور و مـولام مرا می خواند

یک طرف غـربت آقـام مرا می خواند            یک طرف وعـدۀ بـابام مرا می خواند

هـمـه دارنـد بـه لـب ذکــرِ ابــاعــبــدالله

و عـمـو خـوانـد مـرا، گـفـت بیا عـبدالله

وای عمه! بخدا خـون عمو ریخته شد            نیـزه ها از همه سو با تنَش آمیخته شد

خاک و خون از تَهِ گودال برانگیخته شد            تا رسیدم به عمو دست من آویخته شد

سـپـرِ جـان عــمــو در وسـط عــدوانــم

مـن پـریـشـانِ عـمـو، زیـر سُـم اسـبـانـم

عمه جان بهرِ عمو نَه بَر و بازو مانده            نه سر و صورت و نه گیسو و اَبرو مانده

نه مُـچِ دست، وَ نـه دنـدۀ پهـلـو مـانده            نه به جانِ علی اکـبـر سرِ زانـو مانده

هرچه ضَربَست من از جان عمو میگیرم

دشـمـنـم گر نَـکُـشـد از غـم او می میـرم

تشنه را آب دهند، ضربه زدن یعنی چه            بوسۀ نـیـزه به دندان و دهن یعنی چه

کُشتن و اینهمه خوشحال شدن یعنی چه            کَـنـدنِ پـیـرهـنِ پـاره ز تن یـعـنی چه

عـمه جان وقـتِ اسیـریـست مهـیا بشوید

بعد از این شاهد خون گریۀ زهرا بشوید

کوچکترین دلیر پس از شیرخواره بود            طفلی که در سپهر شجاعت ستاره بود

هرچـند که اجـازۀ جـنگـاوری نداشت            آمـاده بـاش، منـتـظـر یک اشـاره بود

از اینکه رفته‌اند همه داشت می‌شکست            از اینکه مانده بود دلش پُر شراره بود

دستش به دست عمّه و چشمش پی عمو            در جست و جوی یافتن راه چاره بود

چون دید شاه کشور جان‌ها چنین غریب            در حـلـقـۀ محـاصرۀ صد سـواره بود

خود را به آستـانۀ جـسـم عـمـو رساند            جسمی که زخم‌هاش فزون از شماره بود

عـبـاس‌وار دسـت به دسـتـان تـیـغ داد            و یک سه‌شعبه در پی ذبحی دوباره بود

در قـتـلگـاه ماند تنی که پس از قـتـال            تـنـهـا تنِ شبـیـه عـمـو پـاره پـاره بود

در خـیـمـه‌ها اگر که نمی‌رفت شـاهـدِ            دعـوا سر کـشیدن یک گـوشـواره بود

من زینبم سـفـیـنۀ غـمـهای حـیـدرم            زیـبـاتـرین نـتـیـجۀ اعجـاز کـوثـرم

مجلس به پا کنید محرم رسیده است            عـبد خـدا شوید در این مـاه محترم

اول کسی که آمده در روضه فاطمه است            اول سـلام کـن به دل خـون مـادرم

بعد از سلام بوسه بزن با تمام عشق            بـر پـرچــم سـیـاه عــزای بــرادرم

حرف از وفا کسی نزند با وجود من            شیـدا ترین هـوایـی اربـاب بی سرم

باور کنید پرچم عشق حسین شد...!            بر پـا فـقـط در اَثـَرِ حـفـظ معجـرم

با دست بسته حامی دلدار خود شدم            من زیـنـبم خـدیجـه عـشق پـیـمـبرم

دنـبـالـۀ رسـالـت خـتــم رســالــتــم            من زینـبـم رسـول شهـیدان بی سرم

بر من نظر به چشم اسیری مکن خطاست            عالم اسیر ماست چه دانی از این حرم

عباس اگر حریف سپاهی ز کفر بود            من در خـطابـه با همه دنیا بـرابرم

مشمول فیض نیمه شب مادرم شده            آن دیـده ای که گریه کند بر برادرم

آری عنایت سحری بود آنکه گفت:            در ابتـدای یک غـزل دیـدۀ تـرم...

آهی کشیدم از دل خسته صدا زدم:            ای مصحف ورق ورق ای روح پیکرم

ماتم، ز وضع پیکر بی جامه ات حسین!            "آیا تویی برادر من ؟نیست باورم"

بـا مـهــر اعـتـبـار امــام شـهـیـدهـا            شش دانگ عشق خورده به نام شهیدها

وقتی شهید نام خـداونـد عـالـم است            یـعـنـی خــدایـی اند تـمـام شـهـیـدها

دشمن شکن وصیتشان اقرا بسم رب            مـانـده زمین سـلاح پـیـام شـهـیـدها

بر سـر در مجـامـع بین المـلـل زنید            منـشـور زنـدگی ست کـلام شهیدها

فرماندهی کل قوا مهدی است و بس            روز ظـهـور، روز قـیـام شهـیـدهـا

یک زینبیه عـشق خـروشیده و عدو            گـوید صد آفـریـن به مـرام شهیدها

اینان حسینی اند به زینب قسم که نیست            احـلی مـن الحـسیـن به کـام شهیدها

اهـل حـرم کـنـار دو آلالـه منـتـظر            آیـا خـبـر رسـیـده به مـام شـهـیـدها

درک برادر است که با حس خواهری            مـادر نـمی رود به خـیـام شـهـیـدها

چـیـزی نمانده بود ز ابدان پاکـشان            وقـتـی رسـیـده بـود امـام شـهـیـدها

سـرهـا جـدا فـتـاده بدنـها جـدا جـدا            تنها نه این دوگـل، که تمام شهیدها

خوب می دانند اینجا از کسی سر نیستند           چـشـم در راه محـبـت های مـادر نیـستند

سخت شرمنده ست زینب از حسین خویش که           با عـلـی ها هـدیـه های او بـرابـر نیـستند

وقت تزیین کردنِ عـون و محمد با زره           از صمیم قلب خوشحال است دختر نیستند

مادری در خیمه اش می داد دلداری به خویش           بچه های من که رعـناتر از اکـبر نیستند

بچه های من اگر لب تشنه هم جان می دهند           هر دوتا هم تشنه تر از حلق اصغر نیستند

چون رباب و نجمه نه خاموش ماند و گفت که           با حسین بن علی آن ها که خواهر نیستند

تا که آرامش بگیرد بارها با خویش گفت           پیش عباس و حـسین اینها برادر نیستـند

تا فقط خواهر شود در کربلا این بار گفت           بچه های من خـدا را شکـر دیگر نیستند

بـابـا نـگـاه پُـر شـررم درد می‌کـنـد            قلب حزین و شعله ورم درد می‌کند

از بس برای دیدن تو گـریه کرده‌ام            چشمان خیس و پلک ترم درد می‌کند

از بعد نیـزه رفـتن رأس عـمو ببین            سر تا به پای اهـل حرم درد می‌کند

آهسته بوسه گیرم از آن جای خیزران            دانـم لـبـانـت ای پـدرم درد می‌کـنـد

از کوچه‌های سنگی کوفه ز من مپرس            آخـر هـنوز بـال و پـرم درد می‌کند

با هر نـوازشی که ز بـاد صبا رسد            این دسته موی مختصرم درد می‌کند

ناقه بلند بود و نگویم چه شد ولی...            چون فاطمه پدر، کمرم درد می‌کند

 بابا ببـین شبـیه زنـی سالخـورده‌ام            دستم، تنم، سرم، جگرم درد می‌کند

مدیون عمه‌ام که نفس می‌کشم هنوز            جـسـم کـبـود هـمسفـرم درد می‌کند

هرجا که گوشواره ببینم از این به بعد            زخمی دوباره در نظرم درد می‌کند

ساحل زخـم گـلویت دل دریای من است           موی تو سوخته اما شب یلدای من است

آمــدی داغ دل تـنـگ مــرا تــازه کـنـی           یا دلت سوخته از دربدری های من است

خواب دیدم بـغـلـم کرده ای و می بـوسی           سر تو در بغـلم، معـنی رویـای من است

وای بابا چه بـلایی به سرت آمده است؟           لبت انگار ترک خورده تر از پای من است

بس که زخمی شده ای چهرۀ تو برگشته است           باورم نیست که این سر سر بابای من است

من به عشق تو سر سوخته را شانه زدم           دیده وا کن به خدا وقت تماشای من است

عمه از دست زمین خوردن من پیر شده           نیمی از خم شدن قامت او پای من است

دست بر بال ملائک زدن از دوش عمو           ماجـرای سحـر روشن فـردای من است

این همه درد دلم چشم تری می خواهد            آتش سینه ام امشب جگری می خواهد

قصه های شب یلدای فراق من و تو            تا كه پایان بپذیرد سحری می خواهد

باز خاكسترم از شوق تو پروانه شده            شمع من  شعله تو بال و پری می خواهد

مگر احوال دلم با تو به سامان برسد            سینه آرام ندارد كه سری می خواهد

دخترت را چه شد اینبار نبردی بابا؟            هر سفر قاعدتاً همسفری می خواهد

حال من حال یتیمی است كه هرشب تا صبح            دامن عمه گـرفـته پـدری می خواهد

خون پیشانی تو آتش این دل شده است            لاله تا داغ ببـیـند شرری می خواهد

نكـند باز هم این زخـم دهن باز كند            لب تو بوسه آهـسته تری می خواهد

چـادرم سوخـته فكر كـفـنم باش پدر            قـامتم پوشش نوع دگری می خواهد

این شب آخری ای كاش عمو پیشم بود            شام تاریك خـرابه قـمری می خواهد

من از قـبـیـلۀ دُردی کـشـان پُـر دَردم            که در هـوای نـگـاه نـگـار مـی گـردم

دوباره دست نیاز و دوبـاره چشم امید            به سـوی خـانۀ طـفـل سه سـاله آوردم

به نام نامی خاتون عـشق، مـاه دمـشق            دخـیـل یـار شـدم... تا رقـیـه ای گردم

نگاه مرحمتش گرمِ گرم چون خورشید            چه می شود که بیـفـتد به کـلبۀ سردم؟

وجود او همه از نور ناب، نور لطیف            و مـن کـنـار مـسـیـر نـزول او گـردم

در این زمانه که دوران سختِ وانفساست

به پـای عـشق رقـیـه فـنـا شـدن زیـباست

شکستن از غم او را خطر نمی دانست!            به غیر عـشق پدر بیـشتـر نمی دانست

طنین گریۀ او لحـن مـادری را داشت            که آه یـکـسـره را بـی اثـر نمی دانست

اگـر نـبــود رقـیـّـه دل شـکـســتـۀ مــا            صفای نافله را در سحر...نمی دانست

اگـر نـبـود رقـیـه شــرار نـالـه نـبــود            غـم فـراق پـدر را جـگـر نـمی دانست

چنان به یاد عـمو دل شکسته می نالـید            که سیرِ قـافـله را در سفـر نمی دانست

چنان ز شـوق پـدر آه و گریه سر می داد

کـه شــور در هـمـۀ کـائـنـات مـی افـتـاد!

ستاره بود و به دیدار ماه عادت داشت            سه ساله بود و به آغوش شاه عادت داشت

ز صحن خشک لبش خنده رد نشد بی اشک            شکسته بود و همیشه به آه عادت داشت

ز بس که پای برهنه دوید در پـیِ سر            به خارهای مغـیلان راه عادت داشت

شبـیـه عمـۀ مظلومه سخت می نـالـیـد            به روضه های غم قتلگاه عادت داشت

نه از عزا به در آمد، نه رخت خود را شست!            تنش به سرخی و رنگ سیاه عادت داشت

سه ساله بـود ولـیکـن حـریـف عـالـم شد

لب از گـلـوی بـریـده گرفت و زمزم شد

حـیـات می چکـد از گـوشۀ نگاه ترش            نجات، خانه نموده کـنـار بـال و پرش

شکـوفه نیست حـریف لطیف دستانش            فـرشته های الهی مـقـیم... پشت درش

سه ساله است و به قدر هزار سال رفیع            ببین چه ها که نکرده به عمر مختصرش؟

تمام شـام ز اشک رقیه در هم ریخت            عجب ز قدرت فریادهای پُر شررش!

نـگـاه بی رمـقـش در میـان تـاریـکـی            فــتـاد تـا بـه جـمــال مـقــدّس پــدرش

گرفـت بـوسه ز بـابـا، قـرار از کـف داد

کـنـار رأس بـریــده نـفـس بُـریـد...افـتـاد

شکر خدا به جز تو ندارد ثنا لـبـم            از شـوقِ پر کـشیـدن سویت لبـالـبم

در سینه ام محـبت و بر لب ثنای تو            صد آفرین به سینه و صد مرحبا لبم

امشب فقط تو را سر سجاده خوانده ام            این بـار پا نداد به ذکـر و دعـا لـبـم

من پا به پای عمۀ خود جنگ کرده ام            نشنید دشمنت به خدا هیچ جا لبم...

...بگشایم و شکایتی از دردهـا کنم            راضی است دست و پهلو و حتی رضا لبم

خیلی دلم برای تو تنگ است، حق بده            بوسیـد اگر که باز لـبت بی هوا لبم

چشم و مشام پُر شده از بوی نانِ داغ            اما نخـورده است به آب و غـذا لبـم

"صد بار لب گشودم و بیرون نریختم            خونها که موج میزند از سینه تا لبم"

با من نگو که از چه لبت اینچنین شده؟!            دارد هـزار قصه و صد ماجـرا لبم

خونی و خشک و پُر ترک و حاصلش شده            چـیـزی شبـیـه نـقـشـۀ جغـرافـیا لبم

بابا ببخش این لب و دندان خونی ام            می خـواست تا کند به لبت اقـتدا لبم

رسیده موج موهایت به دست خستۀ ساحل           به دنبال تو می گشتم تمام این چهل منزل

به تو حق می دهم با سر به سوی دخترت آیی           که یک عاشق شبیه تو ندیدم شاه دریادل

به اشکِ چشم و مژگانم زنم من آب و جارویت           کمی خاک است وخاکستر میان ما شده حائل

فقط قاری من باش و دگر قرآن نخوان جایی           اگر هم آیه ای بر تو به روی نیزه شد نازل

پدر شیرین زبان بودم ولی دستان سنگینش           گرفت از من توان گفتن یک جملۀ کامل

شبـیـه مـادرت دستم مرا از پا در آورده           نمازم دردسر دارد، قنوت من شده مشکل

ز دلسوزی زنی آمد به دستش نان و خرمایی           به من روکرد وتعارف زد:بگیر این لقمه را سائل

اگر عمه نبود اصلا نمی دانم چه می کردم           جسارت کرد آن شامی در آن بزم و در آن محفل

شدم خسته دگر بابا، مرا با خود ببر بابا           هزاران حرف ناگفته، شود کتمان میان دل

اول شعـر که یارب بشود خوب تر است           عشق بازی به دل شب بشود خوب تر است

هرکسی در پی وصل است بگویید به او:           با تـوسّل که مقـرّب بشود خوب تر است

سجده بر تربت ارباب سراسر نور است           سجده با اشک، مرکّب بشود خوب تر است

ذکر خوب است... بگویید... ولی معتقدم           نام ارباب که بر لب بشود خوب تر است

پـیـر ما گـفت: اگـر قـامت رعـنـای شما           در حـسینیه مـورّب بشود خوب تر است

سینه و صورت ما پُر شده از مشق حسین           آسمان غرق ز کوکب بشود خوب تر است

اربعـین گـر که بنا نیـست بخـوانـند مرا           اشک و تب روزی هر شب بشود خوب تر است

بادۀ ناب همان ذکـر حـسیـن است؛ بدان           ساغر از باده لبالب بشود خوب تر است

سائل روضه شریف است ولی سائل اگر           سائل حضرت زینب بشود خوب تر است

گـر بنا هست کسی خـادم این خانه شود           عبد زینب که ملقّب بشود خوب تر است

عمه گـیسوی مرا شانه بزن، موی سرم           قـبـل دیـدار مـرتّب بشود خـوب تر است

دستـم آرام بگـیر و به روی سیـنه گـذار           دست بر سینه مودّب بشود خوب تر است

گفتم از آب بگویم لب من گفت حسین            رفتم از گل بسرایم که چمن گفت حسین

چه شده؟ موسم روضه است، ببین از داغش            فاطمه باز زمین خورد، حسن گفت حسین

زخم دل باز شد و باز مصیبت جوشید            باز شد از دل هر روضه دهن گفت حسین

از شهیدان حرم، وقت شهادت هر کس            کشته شد دورتر از شهر و وطن گفت حسین

نوکـری مُرد و غـسال همین که او را            غسل داد و به تنش کرد کفن گفت حسین

جای هر زخم که زینب ز تنش نیزه کشید            به سخن آمد از آن پاره بدن گفت حسین

عمه جای همه بـوسیـد گـلو را، آن جـا            هر چه شلاق پذیرفت به تن گفت حسین

به آه، دود دلـش را به آسـمـان می‌داد            به سینه می‌زد و تنها سری تکان می‌داد

شنید کـرببلا....چـشمِ او سیاهی رفت            فقط به این تنِ بی جان، حسین جان می‌داد

تمام عـمر به لب داشت که خـدا نکـند            تمام عـمـر در این راه امتحـان می‌داد

غبار بود و عطش بود و خار و دلشوره            تمامِ دشت فقط بویی از خـزان می‌داد

به آهی از جگرش قافله به هم می‌ریخت            دل شکسته غمش را به کاروان می‌داد

نکاه کرد به مَشک و عَلَم خدا را شکر            نگـاه کرد کـنـارش عـلـی اذان می‌داد

یکی به دوش عمو و یکی به آغوشش            یکی نشسته و گهواره را تکان می‌داد

برای بـردن اصغـر غـزالهـا جـمع اند            رباب کودک خود را به این و آن می‌داد

سه ساله چـادر او می کـشید عمه ببین            سه ساله گودیِ گودال را نشان می‌داد

سپـاه آنـطرف اما دلـش چه می‌لـرزید            اگر تکان به سرِ نیزه‌اش سنان می‌داد

رسید شامِ دهم مَحرمی نبود، ای کاش            به دختـرانِ یتـیـمش کسی امان می‌داد

برای آنکه حـرامـی به کـودکی نـرسد            شکسته قامت او، بوی خیزران می‌داد

برای آنکـه بـبـوسـد بـرادرش را بـاز            تـمامِ قـوّتِ خـود را به زانـوان می‌داد

امان نداد به او تازیـانه ور نه خودش            عـقـیقِ خونی او را به ساربان می‌داد

میان شام به پیشش کـنـیز خود را دید            کسی که داشت به خانم دو تکه نان می‌داد

الا ای قـبـلـه گـاه دل كجـایی؟            محرّم شد... نمی خواهی بیایی؟

بـیا یك بـار تـا دورت بگـردم            بـیا كـه مُـردم از داغ جـدایـی

بیا یك سر به جمع سینه زن ها            كه شـاید بشنـوم از تو صدایی

فــدای نــالــه هــای آتـشـیـنـت            مـیـان روضـه هـای نـیـنـوایی

كـنـار قـتـلگـه یا خـیمه گاهی!            نـمی دانـم كـجـای كــربـلایـی!

هوای روضه های صبح گاهت            دل دیـوانـه را كــرده هـوایـی

شود آیا برای روضه خـواندن            مرا هم یک دهه دعوت نمایی؟

رمـیـده ایـم بیـا و شـكـار كـن ما را            به نوكری خودت اخـتیار كن ما را

به پـای آبـلـه دار پـیـاده گـان حـرم            بیا به كشتی عشقت سوار كن ما را

اگرچه چشمه اشك است چشم نوكرتان            به پای كـوه غـمت آبشار كن ما را

دو چشم اگر كه بگریند تیغه دو لبند            به حرمت پدرت ذوالفقار كن ما را

عوض نمی شوم الا به كیمیای نگاه            چنان زهیر به عشقت دچار كن ما را

قسم به موی سپید حبیب، شاه غریب            شهـیـد راه محـبت دوبـار كن ما را

اگر به درد خودت هم نخورد این دل سنگ            ببر مدیـنه و سنگ مـزار كن ما را

به"مجلسی"كه در آن از"بِحار"می خوانیم            به اذن مـادرت ابـر بهـار كن ما را

مگر نه اینكه سرت دست نیزه دار افتاد            بـیـا و ملـعـبـه نـیـزه دار كـن ما را

هرجا که هست ذکر تو مأوای بهتری ست            دنیای در کـنار تو دنـیای بهـتری ست

بین بهـشت و روضه مـردد نمی شویم            زیرا که روضه جنت الاعلای بهتری ست

عیسی پـرنده کرد اگر خـاک مرده را            آقای ما حـسین مسیحـای بهـتری ست

ما کوه حاجـتـیم ولی بوسه بر ضریح            از حضرت کـریـم تـمنای بهتری ست

در زیـر آسـمـان خـدا از تـمـام خـاک            آقای من حسینـیه ات جای بهتری ست

دیــدم کـه کــفـشـدار دم هـیـآتـت شـده            فرزند خوب نعمت عظمای بهتری ست

با گـریه بر غـمت دلمان آسمانی است            با اشک زنده ایم که تقوای بهتری ست

مـیـلـی بـرای گـوهـر دنـیـا نـداشـتـیـم            مهـر حسین گـوهر دنیای بهـتری ست

وقتی کنار شمس تو صاحب ضریح شد            یعنی "حبیب" نوکر شیدای بهتری ست

شـرمـنـدۀ شـمـا شـدم آقـا مـرا ببـخـش            در کوچه مانده‌ام تک و تنها مرا ببخش

آن نامه کاشکی که به دستت نمی‌رسید            گـفـتم بیا، به خاطر زهـرا مرا ببخش

آقا گـمـان کـنم که به هـمـراه کـاروان            می‌آوری سـه‌سـالۀ خود را مرا ببخش

با ساقی‌ات بگو که فقط فکر آب باش            از قول من بگو تو به سقـا مرا ببخش

فــردا ز بــام دارالامــاره صــدا زنــم            یا اینکه سمت کوفه مـیا یا مرا ببخش

باعث منم که خواهر تو خونجگر شود            شرمـنـده‌ام ز زینب کـبری مرا ببخش

دیـدم درون جـمـعـیت انـگـار حـرمله            تـیـر سه‌شعـبه کرد مـهـیّـا مـرا ببخش

جان می‌دهی غریب، تو بر خاک و کوفیان            با خـنـده می‌کـنـند تـمـاشـا مرا ببخـش

جایی که می‌شـود تن تو پـایـمال اسب            آقـای من کـرم کن و آنجا مـرا ببخـش

ای وای اگر اسیر شود خواهرت حسین            کوفه شود مصیبت عـظـما مرا ببخش

وقتی به کوفه رد شدی از پیش پیکرم            مـولا ز روی نـیـزۀ اعـدا مرا ببخـش